• Sıkı Bağlımlılık: Alt sınıflar, üst sınıfların iç işleyişine bağımlı hale gelir. Üst sınıfta yapılan ufak bir değişiklik bile, tüm alt sınıfları etkileyebilir ve beklenmedik hatalara yol açabilir. Bu durum, kod tabanını daha az esnek ve bakımı daha zor hale getirir.
• Tek Kalıtım Sınırı: Çoğu dilde (Java, C# gibi) tek kalıtım desteklenirken, bazı diller (C++, Python) çoklu kalıtıma izin verir. Ancak çoklu kalıtım, "elmas problemi" gibi karmaşık durumlar ve metot çözünürlüğü karmaşaları yaratır.
• Hiyerarşi Karmaşıklığı: Derin kalıtım hiyerarşileri, kodun okunmasını ve anlaşılmasını zorlaştırır. Hangi metodun hangi sınıftan geldiğini takip etmek karmaşık hale gelebilir. Bir sınıfın ne kadar yeteneği olduğunu anlamak için tüm üst sınıfları incelemek gerekebilir.
• "Is-a" İlişkisi Zorlaması: Kalıtım, bir sınıfın başka bir sınıfın "bir türü" olması gerektiği varsayımına dayanır. Ancak gerçek dünya senaryolarında, bir nesnenin birden fazla, bağımsız "yeteneği" olabilir ve bu yetenekleri tek bir kalıtım hiyerarşisine oturtmak zorlayıcı olabilir. Örneğin, hem uçabilen hem de yüzebilen bir nesne, tek bir hiyerarşiye nasıl yerleştirilir?
• Esneklik Kaybı: Kalıtım yoluyla bir sınıfa eklenen yetenekler, derleme zamanında belirlenir ve çalışma zamanında değiştirilemez. Bu, daha dinamik ve kompozisyon tabanlı bir yapıya ihtiyaç duyan modern uygulamalar için bir kısıtlamadır.

"Kalıtım bir kodu yeniden kullanma mekanizmasıdır, ancak bazen karmaşıklık yaratır. Kompozisyon ise daha esnek bir alternatiftir." - Bu, OOP tasarımında sıkça vurgulanan bir prensiptir.

Genişletmek için tıkla ...

• Esneklik ve Modülerlik: Mixinler, davranışları küçük, bağımsız ve yeniden kullanılabilir parçalara ayırmanıza olanak tanır. Bir sınıf, birden fazla mixin alarak farklı yetenekleri birleştirebilir. Bu, monolitik sınıf yapıları yerine daha modüler ve esnek tasarımlara yol açar.
• Kod Tekrarının Azaltılması: Aynı davranış setini birden fazla sınıfa uygulamak istediğinizde, mixinler bu davranışı tek bir yerde tanımlamanıza ve istediğiniz kadar sınıfa "karıştırmanıza" izin verir. Bu, DRY (Don't Repeat Yourself) prensibini destekler.
• Çoklu Kalıtım Sorunlarını Aşma: Mixinler, bazı dillerde çoklu kalıtımın yol açtığı karmaşıklıkları (örneğin elmas problemi) aşmanın zarif bir yolunu sunar. Bir sınıf birden fazla mixin'i birleştirebilir ve her mixin kendi sorumluluğunu taşır.
• Tek Sorumluluk Prensibini Destekleme (SRP): Her mixin, genellikle tek bir sorumluluğu veya belirli bir davranış grubunu kapsüller. Bu, sınıfların tek bir göreve odaklanmasına yardımcı olurken, ek yeteneklerin mixinler aracılığıyla eklenmesine olanak tanır. Sınıflar, sadece kendi temel sorumluluklarını taşırken, diğer yetenekleri mixinlerden alır.
• Daha Kolay Bakım ve Test Edilebilirlik: Modüler yapı sayesinde, bir mixin'deki bir hata veya değişiklik yalnızca o mixin'i kullanan yerleri etkiler, tüm bir kalıtım hiyerarşisini değil. Mixinler, genellikle daha küçük ve odaklı olduklarından, tek başlarına test edilmeleri de daha kolaydır.

• İsim Çakışmaları (Method Collisions): Bir sınıfa birden fazla mixin uygulandığında, farklı mixinlerde aynı isimde metodlar veya özellikler varsa isim çakışmaları meydana gelebilir. Bu durum, hangi metodun çağrılacağını veya hangi özelliğin kullanılacağını belirsiz hale getirebilir. Çözümler genellikle mixinlerin uygulama sırasına veya özel adlandırma kurallarına bağlıdır.
• Açık Olmayan Bağımlılıklar: Bir mixin, kullanıldığı sınıfın belirli özelliklere veya metotlara sahip olduğunu varsayabilir. Bu bağımlılıklar açıkça belirtilmezse, kodu okuyanlar için anlaşılması zor olabilir ve çalışma zamanı hatalarına yol açabilir.
• "Is-a" İlişkisi Eksikliği: Mixinler "yapabilir" ilişkisini vurguladığı için, bir sınıfın belirli bir tür olduğunu belirtmezler. Bu, tip sistemlerinin önemli olduğu dillerde veya belirli mimarilerde dezavantaj olabilir. Polimorfizm genellikle kalıtım veya arayüzler üzerinden daha doğrudan sağlanır.
• Karmaşıklık: Aşırı mixin kullanımı, bir sınıfın nihai davranışını anlamayı zorlaştırabilir, çünkü davranışlar farklı mixinlere dağılmıştır.

class CanFlyMixin:
    def fly(self):
        return "Uçuyorum!"

class CanSwimMixin:
    def swim(self):
        return "Yüzüyorum!"

class Duck(CanFlyMixin, CanSwimMixin): # Mixin'leri miras alıyoruz
    def quack(self):
        return "Vak Vak!"

class Airplane(CanFlyMixin):
    def __init__(self, model):
        self.model = model

    def get_model(self):
        return self.model

# Kullanım
duck = Duck()
print(f"Ördek: {duck.quack()}, {duck.fly()}, {duck.swim()}")

airplane = Airplane("Boeing 747")
print(f"Uçak: {airplane.get_model()}, {airplane.fly()}")

# Çıktı:
# Ördek: Vak Vak!, Uçuyorum!, Yüzüyorum!
# Uçak: Boeing 747, Uçuyorum!

module Flyable
  def fly
    "Uçuyorum!"
  end
end

module Swimmable
  def swim
    "Yüzüyorum!"
  end
end

class Duck
  include Flyable
  include Swimmable

  def quack
    "Vak Vak!"
  end
end

class Airplane
  include Flyable

  attr_reader :model

  def initialize(model)
    @model = model
  end
end

# Kullanım
duck = Duck.new
puts "Ördek: #{duck.quack}, #{duck.fly}, #{duck.swim}"

airplane = Airplane.new("Airbus A380")
puts "Uçak: #{airplane.model}, #{airplane.fly}"

# Çıktı:
# Ördek: Vak Vak, Uçuyorum!, Yüzüyorum!
# Uçak: Airbus A380, Uçuyorum!

const CanFly = (superclass) => class extends superclass {
    fly() {
        return "Uçuyorum!";
    }
};

const CanSwim = (superclass) => class extends superclass {
    swim() {
        return "Yüzüyorum!";
    }
};

class Animal {
    constructor(name) {
        this.name = name;
    }
    getName() {
        return this.name;
    }
}

// Mixinleri uygulayarak yeni bir sınıf oluşturma
class Duck extends CanSwim(CanFly(Animal)) {
    quack() {
        return "Vak Vak!";
    }
}

// Fonksiyonel olmayan nesne kompozisyonu ile de yapılabilir:
const flyableBehavior = {
    fly() {
        return "Uçuyorum (Object)!";
    }
};

const swimmableBehavior = {
    swim() {
        return "Yüzüyorum (Object)!";
    }
};

function createDuck(name) {
    let duck = {
        name: name,
        quack() { return "Vak Vak!"; }
    };
    Object.assign(duck, flyableBehavior, swimmableBehavior);
    return duck;
}


// Kullanım
const duck = new Duck("Karabaş");
console.log(`Ördek: ${duck.getName()}, ${duck.quack()}, ${duck.fly()}, ${duck.swim()}`);

const objDuck = createDuck("Tarçın");
console.log(`Obj Ördek: ${objDuck.name}, ${objDuck.quack()}, ${objDuck.fly()}, ${objDuck.swim()}`);

// Çıktı:
// Ördek: Karabaş, Vak Vak!, Uçuyorum!, Yüzüyorum!
// Obj Ördek: Tarçın, Vak Vak!, Uçuyorum (Object)!, Yüzüyorum (Object)!

• Kalıtım (Inheritance) ne zaman tercih edilmeli?
  * Sınıflar arasında belirgin bir "bir türdür" (is-a) ilişkisi olduğunda. Örneğin, "Köpek bir Hayvandır".
  * Davranışların ve durumların derinlemesine bir hiyerarşi içinde doğal olarak paylaşıldığı durumlarda.
  * Polimorfizm ve tür kontrolünün önemli olduğu senaryolarda.
  
• Mixinler (Mixins) ne zaman tercih edilmeli?
  * Sınıflara belirli "yapabilir" (can-do) yetenekleri eklemek istediğinizde. Örneğin, "Bir nesne uçabilir", "Bir nesne kaydedilebilir".
  * Tek kalıtım sınırlamasını aşmak ve çoklu davranışları birleştirmek istediğinizde.
  * Sıkı bağımlılıkları azaltmak ve daha modüler, esnek bir kod tabanı oluşturmak istediğinizde.
  * Farklı ve bağımsız yetenekleri birçok sınıfa yaymanız gerektiğinde.

"Tasarımınızda bir 'is-a' ilişkisi varsa kalıtımı, bir 'has-a' veya 'can-do' ilişkisi varsa kompozisyonu (veya mixinleri) düşünün."

Genişletmek için tıkla ...