char buffer[10];
// Güvensiz kullanım: Hedef buffer boyutundan daha uzun bir dizgi kopyalanıyor.
strcpy(buffer, "Bu dizgi 10 karakterlik tampon için çok uzun ve taşmaya neden olacak.");
// Bu kod parçacığı, 'buffer'ın hemen arkasındaki bellek alanına taşarak programın 
// kararlılığını bozabilir veya istismara yol açabilir.

• Stack Buffer Overflow (Yığın Bellek Taşması): Programın yığın (stack) belleğinde meydana gelir. Yığın, fonksiyon çağrıları, yerel değişkenler ve fonksiyon dönüş adresleri gibi geçici verileri depolar. Bir fonksiyonun yerel tamponuna kapasitesinden fazla veri yazıldığında, bitişikteki dönüş adresinin üzerine yazılabilir. Saldırgan, bu dönüş adresini kendi kötü amaçlı kodunun (shellcode) adresine yönlendirerek programın kontrolünü ele geçirebilir. Bu, buffer overflow istismarlarının en klasik ve yaygın türüdür. Dönüş adresinin üzerine yazmak, stack buffer overflow istismarının temelini oluşturur.
• Heap Buffer Overflow (Yığın Bellek Taşması): Programın yığın (heap) belleğinde meydana gelir. Heap, `malloc()`, `calloc()` veya `new` gibi fonksiyonlarla dinamik olarak ayrılan bellek bölgeleridir. Heap overflow'ları, heap metadata'sının (bellek bloklarının boyut, durum bilgileri gibi) üzerine yazarak veya diğer heap bloklarını etkileyerek istismar edilir. Stack overflow'lara göre istismarı daha karmaşık olabilir, ancak equally yıkıcı sonuçlar doğurabilir.
• Integer Overflow (Tamsayı Taşması): Bir tamsayı değişkenine, o değişkenin veri türünün tutabileceği maksimum değerden daha büyük bir değer atanması sonucu oluşur. Bu durum, bellek ayırma işlemleri sırasında yanlış boyut hesaplamalarına veya döngü sınırlarının yanlış belirlenmesine yol açarak dolaylı yoldan bir buffer overflow'a neden olabilir.
• Format String Vulnerability (Biçim Dizgisi Zafiyeti): `printf()` veya `sprintf()` gibi biçim dizgisi (format string) kullanan fonksiyonlara kullanıcı tarafından kontrol edilebilir bir biçim dizgisi verildiğinde ortaya çıkar. Bu, yığın veya heap üzerinde keyfi okuma/yazma işlemleri yapılmasına ve dolayısıyla buffer overflow benzeri istismarların gerçekleştirilmesine olanak tanıyabilir.

• Shellcode Enjeksiyonu: En temel istismar yöntemidir. Saldırgan, kendi yazdığı küçük, kötü amaçlı kodu (shellcode) belleğe enjekte eder ve buffer overflow aracılığıyla programın yürütme akışını bu shellcode'a yönlendirir. Shellcode genellikle bir komut kabuğu (shell) başlatmak, sistem komutları çalıştırmak veya bir geri bağlantı (reverse shell) oluşturmak için tasarlanmıştır.
  
  Kod:

  // Örnek bir temsili x86 Linux execve("/bin/sh", NULL, NULL) shellcode yapısı
  // Gerçek shellcode'lar daha uzun ve karmaşık olabilir.
  \x31\xc0\x50\x68\x2f\x2f\x73\x68\x68\x2f\x62\x69\x6e\x89\xe3\x50\x53\x89\xe1\xb0\x0b\xcd\x80

• Return-to-libc (Kütüphane Fonksiyonuna Dönüş): NX bit (No-Execute) ve ASLR (Address Space Layout Randomization) gibi modern korumaların varlığında shellcode enjekte etmek ve yürütmek zorlaştığında kullanılır. Saldırgan, programın dönüş adresini, sistem kütüphanelerinde (örneğin libc) bulunan mevcut bir fonksiyona (örn. `system()`, `execve()`) yönlendirir ve bu fonksiyona kendi argümanlarını (örn. "/bin/sh") geçirir. Bu teknik, yürütebilir bir bellek alanına ihtiyaç duymadan mevcut kod parçacıklarını kullanarak kötü amaçlı eylemler gerçekleştirmeye olanak tanır.
• ROP (Return-Oriented Programming - Dönüş Odaklı Programlama): Return-to-libc'nin daha gelişmiş bir versiyonudur. NX bitin etkin olduğu sistemlerde, shellcode'un veri segmentinden doğrudan yürütülmesi engellendiği için ROP kullanılır. ROP, programın belleğinde zaten var olan küçük kod parçacıklarını ("gadget"lar) zincirleyerek karmaşık işlemleri gerçekleştirmeye dayanır. Her gadget, bir işlemi yapar ve ardından kontrolü bir sonraki gadget'a döndürmek için bir `ret` (return) talimatıyla biter. Saldırgan, yığına bir dizi gadget adresi yerleştirerek bir dizi sistem çağrısı veya başka işlemler gerçekleştiren sanal bir program oluşturur. ROP hakkında daha fazla bilgi edinmek için Wikipedia'yı ziyaret edebilirsiniz.
• GOT/PLT Üzerine Yazma (Global Offset Table/Procedure Linkage Table): Dinamik olarak bağlantılı kütüphanelerdeki fonksiyonları çağırmak için kullanılan tablolardır. Saldırgan, bir fonksiyonun GOT girdisinin üzerine kendi kötü amaçlı adresini yazarak, o fonksiyon çağrıldığında kontrolün kendi istediği yere atlamasını sağlayabilir.

"Bir buffer overflow, sadece programın çökmesine neden olmakla kalmaz, aynı zamanda sistemin tam kontrolünün ele geçirilmesine veya hassas verilerin sızdırılmasına da yol açabilir. Bu nedenle, yazılım güvenliği testlerinde öncelikli olarak ele alınması gereken bir konudur."

Genişletmek için tıkla ...

• Güvenli Kodlama Pratikleri ve Fonksiyon Kullanımı:
  * `strcpy()`, `gets()`, `sprintf()` gibi bellek boyutunu kontrol etmeyen güvensiz fonksiyonlar yerine `strncpy()`, `fgets()`, `snprintf()`, `memcpy_s()` gibi boyut kontrollü ve daha güvenli alternatifler kullanılmalıdır. Bu fonksiyonlar, hedef tamponun kapasitesini aşmayacak şekilde veri kopyalamayı veya okumayı garanti eder.
  
  Kod:

  // Güvensiz kullanım:
  char buffer1[10];
  strcpy(buffer1, input_string); // Boyut kontrolü yok, kolayca taşar.
  
  // Güvenli kullanım:
  char buffer2[10];
  snprintf(buffer2, sizeof(buffer2), "%s", input_string); // Boyut kontrolü var.
  // veya daha basit ve yaygın:
  strncpy(buffer2, input_string, sizeof(buffer2) - 1);
  buffer2[sizeof(buffer2) - 1] = '\0'; // strncpy null sonlandırmayabilir, manuel eklenmeli.

  * Tüm kullanıcı girdileri, belleğe yazılmadan önce uzunluk ve içerik açısından mutlaka doğrulanmalı, filtrelenmeli ve temizlenmelidir. Güvenilmeyen veriyi doğrudan tamponlara yazmaktan kaçınılmalıdır.
• Derleyici Tarafından Sağlanan Korumalar:
  * Stack Canaries (Yığın Kanaryaları): Modern derleyiciler (GCC, Clang, MSVC gibi), yığın çerçevelerine, dönüş adresinden hemen önce rastgele bir "kanarya" değeri ekleyebilir. Fonksiyon dönmeden önce bu kanarya değerinin değişip değişmediği kontrol edilir. Eğer değişmişse, bir buffer overflow olduğu varsayılır ve program güvenli bir şekilde sonlandırılarak istismar engellenir.
  * Fortify Source: GCC gibi derleyicilerde bulunan bu özellik, bazı güvensiz string/bellek fonksiyonlarının (örn. `memcpy`, `strcpy`) boyut taşmalarını çalışma zamanında tespit etmeye yardımcı olur ve programı güvenli bir şekilde sonlandırır.
• İşletim Sistemi Tarafından Sağlanan Korumalar:
  * ASLR (Address Space Layout Randomization - Adres Alanı Düzeni Rastgeleleştirmesi): İşletim sistemleri, her program çalıştığında bellek adreslerini (yığın, heap, kütüphaneler vb.) rastgele bir şekilde düzenler. Bu, saldırganın shellcode veya ROP gadget'larının tam bellek adresini tahmin etmesini son derece zorlaştırır, bu da istismarı çok daha karmaşık hale getirir.
  
  
  * DEP (Data Execution Prevention) / NX (No-Execute Bit - Yürütme Koruması): Bazı bellek bölgelerinin (özellikle veri bölgeleri olan yığın ve heap) yürütülemez olarak işaretlenmesini sağlar. Bu, belleğe enjekte edilen shellcode'un doğrudan yürütülmesini engeller ve saldırganları ROP gibi daha karmaşık tekniklere yönelmeye zorlar.
  * SEHOP (Structured Exception Handling Overwrite Protection): Windows işletim sistemlerinde istisna işleyici zincirinin üzerine yazılmasını engellemeye yardımcı olan bir koruma mekanizmasıdır, özellikle geçmişte yaygın olan belirli bir tür istismar vektörünü engeller.
• Sürekli Güvenlik Testleri ve Denetimler:
  * Fuzzing: Yazılıma beklenmedik, rastgele veya bozuk veriler göndererek programın zayıf noktalarını (buffer overflow gibi) bulmaya çalışan otomatik bir test yöntemidir.
  * Statik Kod Analizi (SAST): Kaynak kodunu, programı çalıştırmadan olası güvenlik açıkları (güvensiz fonksiyon kullanımları gibi) açısından inceleyen araçlardır.
  * Dinamik Uygulama Güvenliği Testleri (DAST): Çalışan uygulamayı dışarıdan test ederek zafiyetleri (örneğin bir web uygulamasındaki buffer overflow) tespit etmeye çalışır.
  * Sızma Testleri (Penetration Testing): Bağımsız güvenlik uzmanlarının, bir saldırgan gibi davranarak sistemdeki zafiyetleri manuel olarak bulmaya ve istismar etmeye çalıştığı kapsamlı testlerdir.